Lazy sunday

Zondag. Dag bij uitstek om te niksen. Te Piekeren. Te slapen. Te lezen. Te bloggen!

Laat ik jullie eerst en vooral jaloers maken. Het is 6 februari, de winter duurt nog ongeveer anderhalve maand, en ik zit in mijn trui half op mijn balkon (nee, er staat geen Romeo met een gitaar ofzo beneden). In mijn trui! De lucht is hier de hele dag blauw geweest, de zon schijnt, het was 16°. De zon gaat nu pas onder, de wereld baadt in dat wondere licht van een vroege lentezon die langzaam zakt . En het beste is, de laatste 2 dagen waren hetzelfde, en de volgende week ziet er ook fantastisch uit. Naar wat ik hoor, zijn jullie er daar in het verre Belgenland (nog steeds regeringloos daarenboven) er een pak slechter aan toe.

Er staat een muziekje op (Glee: the music, volume 1, voor de geïnteresseerden), ik ben gaan lopen vandaag, aan de andere kant van de rivier is daar het prefecte parcours voor, en al bij al heb ik lekker gegeten (lekker being a relative concept hier op de residentie) -life is perfect.

Ik weet niet meer precies waar ik geraakt was in mijn relaas, not that it really matters, zoveel interessants hebben jullie nog niet gemist. Morgen beginnen eindelijk mijn lessen -wie had ooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar daarvoor ben ik hier toch een beetje. Een week op voorhand komen is leuk, maar heeft niet echt iets opgeleverd wat ik thuis niet gedaan zou kunnen hebben. L'auberge espagnole alike ben ik er achtergekomen dat er eigenlijk nergens vermeld staat wanneer de examens beginnen en/of eindigen, en heb ik lichtelijk het gevoel dat ik heel mijn LA nog ga moeten omgooien. Ik heb nu al 6 credits te kort, omdat een van de vakken blijkbaar in het eerste semester gedoceerd werd. Helaas was dat ook een van de vakken waar ik het meest naar uitkeek. Op de Spaanse wijze zal het waarschijnlijk nog wel even duren voor alles me duidelijk wordt, nu ja. Het voordeel aan de Spaanse mode de vivre is natuurlijk dat ze het hier niet zo nauw nemen met tijd. Spreek je af om half 4, maak er dan maar 20 voor of zelfs kwart voor 4 van, geen haan die er naar zal kraaien.

Eergisteren dacht ik even dat ik hallucineerde -een tekort aan Nederlands ofzo. Een groep jongens kwam de eetzaal binnen, en het gevoel overviel me dat het Vlamingen waren, tenminste, dat wouden mijn oren me doen geloven. Natuurlijk dacht ik eerst dat ik droomde en was ik ervan overtuigd dat my ears were playing tricks on me, uit een soort nood aan Vlaams, of iets dat daar onderbewust voor moet doorgaan. Een hele maaltijd heb ik me daarop liggen concentreren, tot algemenene hilariteit van mijn disgenoten toen duidelijk werd dat ik niet echt de conversatie aan het volgen was, maar ach ja, dat overkomt iedereen wel eens, niet? Maar toen ze onze tafel voorbij liepen om hun plateau af te ruimen, hoorde ik het duidelijk. Ondertussen vroegen de anderen aan mijn tafel zich ook al luidop af vanwaar die "vreemden" kwamen. Ik schoot erachter aan in een impuls -anders niet zo mijn ding met al mijn verlegenheid, en vroeg hun (in het Spaans -zekerheid!) waar ze vandaan kwamen, en natuurlijk had ik het bij het rechte eind. Blijkt dat ze hier een taalcursus volgen van een tweetal weken, om dan verder te trekken naar Caracas. Caracas! Venezuela! Latijns-Amerika! CA-RA-CAS!!!!! Okay, my turn to turn green.

Voor de rest is er echt niets gebeurd -ik mis jullie allemaal een beetje, hoewel ik het hier voorlopig best naar mn zin heb. Ik slaap niet zo geweldig, en mijn zoektochten op internet naar matrassenwinkels in de buurt hebben niet zo geweldig veel opgeleverd, dus ik denk dat mama mijn kussen met de post ofzo zal moeten opsturen. Wat een verwend nest ben ik. Wat een absurde situatie. Ik voel me net de prinses met de erwt onder de zeven matrassen, behalve dat ik dan mijn kussen nodig heb. Mijn naam zal wel niet voor niets die betekenis dragen, zeker? Niet iedereen kan zeggen dat de woestijn zijn/haar naam draagt (al is de betekenis niet helemaal dezelfde, met een beetje logische imaginatie wel), haha!

En ik mis mijn cds zo hard dat ik alvast aan mama gevraagd heb om de selectie die ik oorspronkelijk ging meenemen (maar achterliet uit gewichtsproblemen) aan tante An en tante Myriam mee te geven. I'm a hopeless case of an addict, I know.

Tot snel!

Saerah/Sahara/Saramanca

[.: Se guardo in basso ho le vertigini, adesso ho paura :.]