1 week. Dat is wat rest, vandaag. En tussen de teksten over validiteit etc van wetenschappelijke onderzoeken, smsjes met vrienden, facebooksessies, achtergrondmuziek en Glee-afleveringen, is dat ongeveer alles wat er in mijn hoofd spookt. Hoe ik het 5 maanden zal trekken zonder mn beste vrienden, zonder familie, hoe mn leven er 5 maanden grondig anders zal uit zien.
Destination… anywhere but here
Away from you
Now I’m on my way to the other side
I’ll forget everything I left behind
These empty rooms
Are still filled with you
(Rise Against)
The state it puts me in… Nostalgie? Angst? Feit is: I love me some ‘80s glam. Ach ja, een beetje Bon Jovi, nog wat draken van Journey, waarom ook niet? Ik moet de neiging het internet op te rennen en een download-ronde te beginnen, heel hard onderdrukken. En dan komt verhuizen weer boven. Ja, ik moet eerlijk bekennen dat ik ons huis in Beert wel mis. Soms wil ik niets anders dan gewoon mijn kamer inrennen, de deur achter me dicht gooien en gewoon tegen de muur gaan zitten, rondkijken, en een muziekje opzetten. Mijn Pearl Jam poster tegen de rode muur, mijn bed ervoor, de bloemen verspreid over de gebroken witte muren, mijn kurk- en kastmuur.
Maar die tijd is voorbij, niet?
Lo hecho está hecho
Volvi a tropezar
Con la misma piedra que hubo siempre
Se siente tan bien todo lo que hace mal
Y contigo nunca es suficiente
(Shakira)
Wat brengt dat me bij? Het heeft niet veel zin er te lang stil bij te blijven staan. Time to move on, dwelling on the past is never good. Dan kom ik weer uit bij Spanje, de toekomst, en al mijn twijfels. Wat wil ik doen, later? Communicatiewetenschappen, vertalen. Waar ben ik? Ergens binnenin. En wat met al mijn schrijven? .
[.: Se guardo in basso ho le vertigini, adesso ho paura :.]
No comments:
Post a Comment