Mijn hoofd -een mengelmoes van talen. Een onopgeruimde hoop gedachten en gevoelens.

Ik weet niet zozeer wat te schrijven, maar ik oefen om weer tot mijn moedertaal te komen.

Binnenkort vertrek ik naar Salamanca, en hoezeer mijn gedachten ook rondhossen in alle talen die ik ken, wil ik het thuisfront op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen aldaar, dan moet ik ze omzetten naar het Nederlands. Engels, à la limite. Of Frans. Schrijven zal me altijd lukken (foutloos, dat is iets anders).

Vanavond buig ik me over mn thesis, onderzoeksopzet. Ik moet doorzetten, want angst verlamt me. Dat weeë gevoel dat je overvalt wanneer het werk te groot lijkt voor je kunnen, dat je enkel lijkt kunnen op te heven door  op te geven. Deze keer moet ik op mijn tanden bijten, want zonder de masterproef geen papiertje waarop staat dat ik volwassen ben en klaar om de grote wereld te worden ingegooid en op eigen benen te staan. Dat weeë gevoel van het onbekende dat je te wachten staat, ik ken het maar al te goed.

Deze zomer ben ik steen voor steen mijn kooi beginnen afbreken, en ik zal niet ophouden tot er niets meer van rest. Met vallen en opstaan, maar, the only way out is through. Ik ben weer thuisgekomen, maar dat wil niet zeggen dat alles ineens vanzelf gaat. De verwarring, de hoop, de angst, de verwachting. Het niet weten wat je te wachten staat, maar tegelijk niet kunnen wachten tot het begint. Ik bouw verder. Ik leef, & dat is alles wat telt.

[.: Se guardo in basso ho le vertigini, adesso ho paura :.]