De zin om uit mijn hoekje te kruipen, groeit weer. De zin om iets te doen met mijn leven, om iets nuttigs te doen, iets te betekenen (al was het voor mezelf). Als ik kijk naar de "Spaanse revolutie", de beweging van "15-M" (zoals ze in Spaanse media genoemd wordt naar de startdatum), gloeit mijn hart: hoe vredevol het er aan toe gaat, hoe overtuigd de manifestanten zijn, hoe ze blijven doorzetten. Gisteren zat ik op de Plaza Mayor toen een hele hoop studenten & ouders met hun kinderen daar kwamen betogen voor een juister en eerlijker Spanje, begeleid door twee politiemannen. Meestal gaan manifestaties door onder strikte politiebegeleiding, niet altijd onterecht, daar oproerkraaiers er ook vaak hun weg enaartoe vinden. Ik vermoed dat Spanje geen uitzondering is op die regel. En toch is het kenmerk van deze manifestaties net die vreedzaamheid, die geweldloosheid. Eén van de meest geziene en gehoorde slogans is niet voor niets "Nuestras armas = Nuestras manos" (Onze wapens = Onze handen), in vreedzame zin. Zelfs bij de ontruiming van de Plaza de Catalunya in Barcelona leek vooral de politie gewelddadiger dan de betogers te zijn, hoewel ik me daar beter niet helemaal over uitspreek: ik was er niet bij, en zulke dingen komen vaak van twee kanten. In elk geval blijft geweldloosheid overheersen bij de manifestanten, zowel bij zij die in de betogingen meelopen, als bij de harde kern die hun kampen hebben opgeslaan op pleinen overal in Spanje (ook hier in Salamanca, ja).
Al snap ik niet helemaal waar ze precies allemaal voor staan, in zekere zin vind ik hun volhardendheid inspirerend. Er is zoveel in het politieke landschap van mijn eigen land waar ik niet langer akkoord mee ga, dat ik niet langer wil dulden. Politiek heet me lang geen snars kunnen schelen, en misschien weet ik er helemaal niets van. Ik ben niet perfect in mijn standpunten, ook ik ben tegenstrijdig in mijn overtuigingen, en ik weet bijzonder weinig over de respectievelijke programma's van de partijen, maar ik weet wel dat ik de huidige gang van zaken grondig beu ben. Kunnen onze politici om te beginnen stoppen met elkaar verwijten naar het hoofd te slingeren (en dan heb ik het zowel over de Vlamingen respectievelijk Walen ondereen als Vlamingen en Walen heen en weer), stoppen met al die ruzie en zich eens serieus gaan bezig houden met het vormen van een federale regering? Straks, en dat is over een dag of 10, zitten we al een jaar met een regering van "lopende zaken". Kunnen ze alsjeblieft eens leren overeen te komen? Als wij dat in ons klein Belgenlandje niet kunnen, hoe zit het dan met Europa? En waarom willen Vlamingen het verplicht maken dat je op Vlaamse partijen stemt voor FEDERALE verkiezingen? Als het een regering voor heel het land betreft, waarom mag ik dan niet stemmen op de politicus en/of partij die ik het meest competent acht voor die job, maar moet ik stemmen op een Vlaming? Mijn papa zei altijd "Moeten is dwang en Scheiße is afgang", en gelijk heeft hij. Zoveel moet, en wat krijgen we ervoor in de plaats? Een hoop politici die als een bende incompetenten ruzie maakt. "Het vertrouwen is geschonden," heet dat dan met een eufemisme. Misschien moesten we die Spaanse Revolutie thuis maar eens over doen.
Verder weet ik plots niet meer wat ik volgend jaar wil: thuis in België verder studeren en eventueel (of ook niet) stage doen in het buitenland, of de hele master in Spanje volgen. Er is veel wat ik uit die ervaring zou kunnen leren: alleen mijn Spaans al zou er wel bij varen. Een taalbad nemen is nu eenmaal leerrijk en ik heb het gevoel dat mijn schriftelijk Spaans hier beter zal worden dan dat het thuis ooit zou worden. Niet dat ik denk dat de opleiding in België niet deugd, ik ben er van overtuigd van wel. Alleen denk ik dat je nergens beter met een taal leert omgaan dan in het land waar ze gesproken wordt, waar moedertaal sprekers er je leren mee goochelen.
Natuurlijk moet ik bij die beslissing ook rekening houden met andere dingen: ik heb thuis ook nog een leven, en met thuis bedoel ik hier België. Ik heb er vrienden, ouders, zus, familie. En als er één ding is dat ik geleerd heb uit deze 5 maanden, dan is het dat ik ze mis, ondanks de nieuwe vrienden die ik hier gemaakt heb. Bovendien redeneren Spanjaarden niet altijd gelijk aan Belgen: de kloof tussen Noord en Zuid. Hoewel het slechts één negatieve ervaring betreft, zet het me toch aan het denken: een heel jaar, een opleiding hier beëindigen is nog iets anders dan een semester op uitwisseling gaan. En zo zijn er nog een stuk of duizend factoren die ik in overweging neem...
Morgen heb ik mijn laatste examen, en dan bouw ik een paar dagen zelfreflectie in. Volgende maandag vertrek ik met En Vivo (een christelijk geïnspireerde organisatie) naar Braga, Portugal, waar we van dinsdag tot en met donderdag zullen helpen aan de bouw van een huis voor een familie die momenteel in een garage woont. Vrijdag sta ik weer in Salamanca, en zal ik beginnen aan mijn achterstallig werk: de thesis voor communicatie. Jullie mogen me nu naar het hoofd slingeren wat je wil: dat ik gek ben om met een bende christenen mee te gaan terwijl ik zelf niet geloof, dat ik onhandig ben en dat ik er niets kan gaan uitsteken, wat dan ook. Ik weet dat ik, positief uitgedrukt, niet de meest handige persoon ben, maar ik weet ook dat ik mezelf wel een jobje zal vinden dat ik wél kan doen, en goed. Misschien verbaas ik mezelf wel in the process. Wat de christenheid betreft, nee, ik geloof nog steeds niet in een God daarboven of waar dan ook, in welke vorm ook. Ik weet wel dat ik me bij En Vivo steevast welkom voel en ik weet ook dat ze daar zo ongeveer de vriendelijkste mensen hebben zitten die ik al ben tegengekomen (hier in Salamanca, op z'n minst). Er is me nog nooit een bijbel onder de neus geschoven noch hebben ze getracht me te bepreken, het onderwerp "God" of "geloof" of welk relgieus getint onderwerp ook is nooit ter sprake gekomen, tenzij ik het zelf ter sprake bracht. Laat al die clichés maar achterwege, want nee, ze kloppen niet. En dus ga ik mee, omdat ook zij me in zekere vorm inspireren. En daar heb ik geen God voor nodig, alleen mezelf.
[.: Se guardo in basso ho le vertigini, adesso ho paura :.]
